Klenczon

Krzysztof Klenczon - zbuntowany anioł polskiego rocka

Witam,
Trafiłem na waszą stronę, która okazała się kuźnią wiedzy muzycznej. Super!
Jest tam również zespół Onyx The Rock Band z piosenką dla Krzysztofa Klenczona. Pierwsze wykonanie tej piosenki odbyło się w dalekiej Australii. Asia Lunarzewska wspólnie z Tommy Williamsem ze słynnej wytwórni Tommirock  -   napisali muzykę do słów Janusza Kondratowicza i Wiesława Wilczkowiaka. Asia przyjechała na festiwal Piosenki Krzysztofa Klenczona w Szczytnie i zajęła 3 miejsce. http://youtu.be/eWRh3OJ_NkA
Serdecznie pozdrawiam
Wiesław Wilczkowiak
Stowarzyszenie Muzyczne Christopher im:Krzysztofa Klenczona

Pomorska.Tv  
Korzenie Rocka: Klenczon jakiego nie znamy...

2011 ogłaszamy rokiem Krzysztofa Klenczona na RockinBerlin.Pl

Tramwaj zwany Klenczon

Gdańsk Oliwa 04.10.2011
12.00 spotkanie na pętli w Oliwie - przystanek Oliwa
12.10 uroczyste odsłonięcie napisu na tramwaju im. K. Klenczona (z udziałem m.in. Prezydenta Pawła Adamowicza oraz żony Krzysztofa Klenczona - Alicji "Bibi" Klenczon)
12.15 odjazd z pętli tramwajowej w Oliwie
12.15 - 12.45 przejazd na trasie: pętla w Oliwie - Wrzeszcz - Hucisko (podczas jazdy Alicja Klenczon opowiadała o poszczególnych miejscach, z którymi związany był Krzysztof Klenczon)

Uczestnicy przejazdu otrzymali pamiątkowe bilety.


      W przypadającą w tym roku 30 rocznicę śmierci Krzysztofa Klenczona z inicjatywy Fundacji Sopockie Korzenie w Trójmieście odbyło się kilka głośnych imprez upamiętniających tego wybitnego artystę. Jedną z ulic w Sopocie nazwano imieniem Krzysztofa Klenczona. Mural z wizerunkiem artysty odsłonięty został na terenie dawnego "Non Stopu" przy ulicy Drzymały w Sopocie. Z kolei w sopockim Krzywym Domku odbyła się prapremiera filmu "10 w skali Beauforta", na którą przybył "ojciec polskiego rocka" - Franciszek Walicki. W tym samym budynku eksponowana była wspomnieniowa wystawa fotogramów Marka Karewicza o Krzysztofie Klenczonie.

     Gdy Zakład Komunikacji Miejskiej w Gdańsku ogłosił plebiscyt na patronów kilku nowych tramwajów, które niebawem miały pojawić się na ulicach tego miasta, nie miałem wątpliwości, że jeden z tych nowoczesnych pojazdów wyprodukowanych przez bydgoską Pesę powinien nosić imię Krzysztofa. W końcu w pewnym sensie o jego karierze zadecydował tramwaj.
     Krzysztof mieszkał przy ulicy Wita Stwosza w Gdańsku Oliwie, a jako student trzeciego roku Studium Wychowania Fizycznego odbywał praktyki w Szkole Podstawowej nr 58 w Gdańsku-Siedlcach. Dojeżdżał tam tramwajem z kolegą z roku, Karolem Warginem, z którym często występowali, jako duet wokalny. Przesiadając się, z jednego tramwaju na drugi, przy Klubie Studenckim "ŻAK" na Wałach Jagiellońskich, na drzwiach klubu zauważyli afisz, zapraszający na eliminacje do programu "Szukamy Młodych Talentów". Postanowili zaryzykować. Wygrali te i kolejne etapy konkursu, aż w końcu trafili do Złotej Trójki finału Ogólnopolskiego Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Uznani tam zostali za najlepszy duet wokalno-instrumentalny. Potem już poszło jak z płatka - Niebiesko-Czarni, Pięciolinie, Czerwone Gitary, Trzy Korony... Innymi słowy gdyby nie tramwaj, kariera Krzysztofa mogłaby się zupełnie inaczej potoczyć.
     Gdy zgłosiłem kandydaturę Krzysztofa Klenczona w plebiscycie na patrona jednego z gdańskich tramwajów malkontentów nie brakowało. Że co? Tramwaj Krzysztofa Klenczona? Niepoważny, poroniony pomysł!!  Dlaczego nie? - Odpowiadałem sceptykom. Latają samoloty z nazwiskami sławnych muzyków; pływają statki z wypisanymi na burtach nazwiskami wielkich kompozytorów; może, więc być tramwaj ochrzczony imieniem jednego z najpopularniejszych artystów i kompozytorów Trójmiasta, który zmarł tragicznie w kwiecie wieku. Ogłosiłem pomysł na Facebooku i to pomogło. Z dnia na dzień Krzysztof Klenczon awansował w rankingu, by na zakończenie - z 777 głosami - znaleźć się na drugim miejscu listy patronów.    
      Tym sposobem dzięki staraniom Stowarzyszenia Muzycznego "Christopher" w Gdyni wspieranego przez Fundację Sopockie Korzenie, tramwaj Swing typu 120NaG o numerze bocznym 1039 nosić będzie imię Krzysztofa Klenczona, który zmarł przed trzydziestu laty, mając zaledwie 39 lat.

                                                                                    Wiesław Wilczkowiak

ULICA  KRZYSZTOFA  KLENCZONA W  SOPOCIE

28 kwietnia 2011 roku na długo zostanie w pamięci fanów Krzysztofa Klenczona. To byłprawdziwy Dzień Klenczona w Sopocie. Chyba jeszcze nikt nie miał takiej uroczystej oprawy z okazji odsłoniecia nazwy ulicy w naszym mieście.  Przyjechali członkowie rodziny z Poznania, Szczytna i Gdańska, bliscy przyjaciele z kraju i zagranicy /z 6 krajów/.

 Zaczęło się wszystko z wielką pompą w okolicach obecnego targowiska miejskiego. Dla zgromadzonych zagrali bluesa i rock'n'rolla sopocianie, Mirek Dybek i Jan Krygier. Wprowadziło to wszystkich od początku w rockowy nastrój. Przemawiał Prezydent Sopotu Jacek Karnowski, siostra Krzysztofa, Hanna Klenczon i autorka filmu, przybyła z USA, Helena Giersz. Przecięcia wstęgi  dokonało kilkanaście osób w tym V-ce Prezydent Joanna Cichocka - Gula i Szefowa Komisji Kultury Rady Miasta Anna Stasierska. W doskonałych nastrojach nastąpiły przenosiny na ul. Drzymały, w miejsce chyba najbardziej kultowego dawnego obiektu Non Stopu. Dla uczestników spotkania podstawiony był legendarny czerwony autobus zwany potocznie "ogórkiem", reszta  przemieściła się swoimi samochodami i na piechotę. Na terenie dawnego Non Stopu jest obecnie parking, ale stoi budynek, który pamięta tamte czasy i stanowił zaplecze gastronomiczne i organizacyjne tego kultowego miejsca. Obecni właściciele przyłączyli się do organizacji specjalnegohappeningu, który się tam odbył. Tutaj znowu odbyły się publiczne wystąpienia przybyłych gości  i wiwaty na cześc Krzysztofa Klenczona. Teatr Znak przygotował  wyreżyserowany spektakl z udziałem przybyłych gości, wśród których brylował w stroju milicjanta z tamtych lat, niezwykle zabawny Krzysztof Skiba, a kierował całą akcją Janusz Gawrysiak ze swoją aktorską ekipą przebraną w  milicyjne  mundury i prochowce UB. Były oryginalne pałki, hełmy, te wszystkie elementy dostarczone zostały przez miejscowy IPN. Uczestnicy tego happeningu odebrali to widowisko niezwykle wiarygodnie i dopiero po jakims czasie zorientowali się,  że sami są aktorami tego wydarzenia. Finałem na ul. Drzymały było odsłonięcie muralu wykonanego przez Tuse i Looneya na budynku Non Stopu z podobizną Krzysztofa Klenczona w/g zdjęcia też obecnego na tej uroczystości fotografa, Marka Karewicza  Happening zakończono poczęstunkiem- smaczną grochówką przygotowaną przez restauracje "Harnaś", a podawaną z zabytowej kuchni wojskowej.
Po tej inscenizacji wszyscy bardzo sprawnie przemieścili się do Krzywego Domku i tam odbył się dalszy ciąg wiwatów na cześc legendy polskiego rocka Krzysztofa Klenczona. Zaczęło się wszystko w Dream Clubie chwilą ciszy i wspomnienia niedawno zmarłego Henryka Zomerskiego, który właśnie w tym miejscu zagrał swój ostatni koncert w życiu w dniu 7 listopada 2010 roku w koncercie z okazji 45 lecia  zespołu Czerwone Gitary. Chwilę potem na scenie pojawiła się Helena Giersz autorka scenariusza i reżyser filmu pt. "10 w skali Beauforta", filmu dokumentalnego o K. Klenczonie.
Kwiaty i upominki od władz miasta i dyrekcji Krzywego Domku, a potem uroczysta premiera dawno oczekiwanego filmu, który powstał w USA i Polsce. Na widowni komplet, jeszcze wiwaty na cześć gościa specjalnego, ojca chrzestnego polskiego rock'n'rolla - Franciszka Walickiego.  Projekcja odbyła się w całkowitym skupieniu. Po zakończeniu wielu nie kryło wzruszenia, polały się łzy. Płakała sama Helena Giersz, państwo Klenczonowie, najbliżsi przyjaciele, koledzy i fani. Najbardziej wzruszony był Karol Wargin, pierwszy partner Krzysztofa Klenczona na drodze jego kariery, kiedy to w duecie sięgali popierwsze laury na estradzie w Szczecinie i Gdańsku śpiewając "Małego Misia" prawie 50 lat temu. Wśród gości byli też ich koledzy a lat szkolnych Eugeniusz Wojciechowski / to on był świadkiem pierwszego nagrania w studenckim radiowężle ulubionego utworu Krzysztofa "Polesia czar"/ i Jerzy Detko jak również jego zespół Trzy Korony w składzie: Grzegorz" Andrian" Andruszkiewicz, /przyjechał z Australii/, Piotr Stajkowski, Grzegorz Nogowski.
Dopisali też koledzy z estrady, a wśród nich m. innymi Wojciech Korda, Jerzy Rajczyk i Bernard Dornowski z zespołem. Obecny był również manager i dziennikarz Jacek Olechowski/organizował pierwsze trasy koncertowe Krzysztofa/, który reprezentował też brata Andrzeja, pierwszego managera i promotora Krzysztofa Klenczona i zespołu Trzech Koron. Nastąpiła wymiana opinii o filmie, a najtrafniej zrobił to redaktor Dariusz Michalski mówiąc, że jest to film wybitny i dotychczas nikt w Polsce takiego dokumentu nie zrobiło żadnej gwieżdzieshowbiznesu. Brak takich filmów w Polsce nazwał skandalem. Dokonała to dopiero Polka mieszkająca od lat w USA angażując się w tą produkcje całym sercem i poświeceniem. Zauroczyła swoja osobowością wielu ludzi, a przedewszystkim Seweryna Krajewskiego, którego wypowiedzi o Klenczonie  zrobiły największe wrażeniena wszystkich obserwatorach tego dokumentalnego filmu. Seweryn po raz pierwszy od wielu lattak szczerze i otwarcie wypowiadał się przed kamerami telewizyjnymi. Chociażby z tego powodu warto ten film oglądnąć, do czego serdecznie namawiam.
Po kilkunastu minutach padania sobie w ramiona, wspomnieniach minionych lat na estradzie pojawił się dawno nie widziany Bernard Dornowski ze swoim zespołem i zaprezentował  koncert, na który złożyly się największe przeboje Krzysztofa Klenczona. Bawili się wszyscy znakomicie, a  Hanna Klenczon z rodziną i przyjaciółmi spiewali i tańczyli aż do końca w rytm przebojów brata.
Iwona Thierry z Polskich Nagrań też uświetniła ten dzień promując świeżo wydany z tej okazji album płytowy z 40 najwiekszymi przebojami Krzysztofa. Były pamiątkowe koszulki, foldery,  scenografia i wystawa w oparciu o fotografie autorstwa Marka Karewicza i Stefana Kraszewskiego, dwóch największych dokumentalistów historii naszego rockmena.
To wszystko odbyło się jednego dnia w przeciągu kilku godzin w trzech miejscach Sopotu i to punktualnie wg  zapowiedzianego w zaproszeniach scenariusza. Udało się dzięki sprawnej załodze Fundacji Sopockie Korzenie w składzie dowodzonym przez Marcina Jacobsona, Wiesława Śliwinskiego,  Małgosię Szpak i Tadeusza Podymiaka. Warto podkreślić, że do organizacji tego wydarzenia przyczyniło się wiele sopockich instytucji . Szczególne podziękowania dla BART-u , Urzędu  Miasta, Rady Miasta i wielu osób prywatnych / Adam Kulczycki, Adam Lipczynski/. Ja osobiście dziękuję Magdzie Jachim, Rzecznikowi Prasowemu Miasta, która była z nami od początku do końca.

Niech żyje rock'n'roll!
Wojciech Korzeniewski

Korespondencja z Sopotu.